Kitap hakkında: 1981 / “... Bir kar fırtınasının uğultusu altında, bir demir sacın uğultusu altında, Ilya bağırdı: “Buza, biliyorsun, senin bütün bu Cezanne'ların saçmalık!" Anlıyorum; resepsiyon, doku, her türlü şey... (Rüya!) Ama dinle Sonya, dürüst olalım: bunlara kimin ihtiyacı var? Kimin için çalışıyorlar? Hayır, sen söyle, söyle bana... Ah! İşte bu. Komünist misin? HAYIR? Neden? Dürüst bir insan olmanızın bir önemi yok. - komünist olacaksın. İnan bana. Mutlaka! Baban kim? Ahh! Müzisyen. Kemancı. Vay... (Rüya! Rüya!) Peki, müzik karanlık bir konudur... Çalıyorlar ama ne çalıyorlar - nasıl anlaşılacak? Şarkı elbette başka bir konu. “Fişekleri kendimiz dolduracağız, silahlara süngü takacağız”... Veya diyelim ki, “Cesaretle savaşa gireceğiz.” Geçenlerde Bolotov'daki istasyonda (Dram!) sesini duydum, onlar da keman çalıyordu... Ah, orospu çocukları! Ruhunu yırtıyor, ağlamak istiyorsun - bu nedir? Bu, bilirsin... hatta zararlıdır. Rahatlar. Hareketsizleşiyor... Allah aşkına - Durun! - aniden kar fırtınasının içinden bir yerden boğuk bir sesle bağırdılar. - Dur... Tanrının anası! Girişten aniden demir bir gölgelikle ayrılan üç siyah, bulanık figür, karlı dalgaların arasında şaşkın bir şekilde koşturdu. Birisinin inatçı elleri kasayı kazdı ve bağlantı elemanlarını yırttı. "Ahh... piçler!" İlyuşka Ryabov mu? Ilyushka mı?! Biri - karnında bir ayakla, diğeri - kafasında bir tabancanın dipçiğiyle, uzun sarkan kulakları olan tüylü bir şapkayla. Silahın sesi rüzgarın ıslığı ve demir sacın uğultusuyla bastırıldı.…»